Moje odczucia po cesarskim cięciu

Witajcie kochani !

Bardzo was przepraszam za tak długą przerwę, ale brak internetu nie pozwolił mi na pisanie....

Od dziś chcę nadrobić i mam nadzieję że mi się uda. Do tej pory mam bardzo wolny internet, ale chcę się z wami podzielić tym razem moimi odczuciami po cesarskim cięciu. Jeżeli nie wiecie na moim blogu jest wpis o tym dlaczego miałam cesarkę i trochę na ten temat. Zapraszam do przeczytania link TUUU.

Bez dłuższego wstępu zaczynajmy!!!
Cesarskie cięcie zakończyło się około 2:00 w nocy, po czym przewieźli mnie do sali. 

Bardzo się cieszyłam że to już po wszystkim, że aż nie mogłam zasnąć.

Z poprzedniego postu o cc, mogliście się dowiedzieć że cały czas się trzęsłam i własnie na sali było to samo... Pielęgniarki przykryły mnie z czterema kocami, a mimo tego telepałam się, a po za tym nie mogłam się doczekać kiedy zobaczę Majunie.

Uff... w końcu zasnęłam.

Poniedziałek godzina 10:00 rano obudziłąm się, nie czułam nóg i nie mogłam się ruszać, jakiś paraliż mnie przeszedł do tego wszystkiego doszedł głód.

A muszę wam napisać że od 19:00 poprzedniego dnia nic nie jadłam, a jestem straszny żarłok.

Godzina 13:00 przyszedł czas odwiedzin cała rodzina męża przyszła ( moja nie mogła, bo moja mama miała właśnie robioną cesarkę), a razem z nimi przyprowadzili moją małą kruszynkę, którą bardzo chciałam wyściskać i wycałować, ale niestety nie miałam siły i zmęczenie dało si we znaki.
Leżałam jak przybita gwoździami i strasznie krwawiłam z dróg rodnych.

Godzina 17:00 goście wyszli, dziecko wzięli i zostałam z "koleżanką" z sali. Po krótkiej chwili przyszła pielęgniarka i mówi że mam próbować wstać i pochodzić dla mnie to było wyzwania wstać z łoża przy wzroście 164 cm. Jak wiecie w szpitalach są wysokie łóżka z szczebelkami po boku, więc bardzo trudne zadanie było dla mnie zejść jeszcze z raną bolącą na brzuchu.

A powiem wam że bardzo bolała rana przy każdym wysiłku związanym z brzuchem.

Po 10 minutach walki z łóżkiem w końcu zeszłam na ziemie i zrobiłam kilka kroków.

Idąc byłam pochylona do przodu trzymając się za brzuch, bo bałam się że wszystko mi wyleci zaraz. 

Ból był straszny nie do opisania...

Następny dzień, czyli wtorek godzina 11:00, w końcu przywieźli dzieciątko, miałam więcej siły niż poprzedniego dnia i zaczęła już normalnie karmić Maje. Wszystko było w porządku Majutka ładnie ciągła cyca. Tego dnia już było lepiej z schodzeniem, wstawałam kilkanaście razy było ciężko, ale się
nie poddawałam. Coraz bardziej chciałam być na siłach, aby Maja ze mną została i mogła się nią opiekować.

Godzina 16:00 od tej pory Maja była cały czas przy mnie, ból brzucha cały czas mnie trzymał i jeszcze do tego doszedł przeokropny ból pleców...

Tego dnia pierwszy raz wykąpałam małą i jak dla mnie to było bardzo prosta sprawa tylko że nie robiłam tego tak szybko jak chciałam bo bolące plecy i brzuch dawały o sobie znać.

Maja spała ze mną na łóżku, bo do tego łóżeczka ciężko było mi ją włożyć lub wyciągnąć.
Malutka by spała całą noc, ale pielęgniarki kazały mi ją budzić co 3 godziny do karmienia.

Środa, w tym dniu pierwszy raz się wykąpałam od dnia kiedy miałam cesarkę robioną.

Czemu tak późno? A dlatego bo nie strasznie się bałam patrzeć na ranę i nie wiem czemu miałam cykora zamoczyć rozcięcie na brzuchu.
Przy pierwszej kąpieli pomagał mi Paweł, bo cały czas chodziłam zgięta w pół i ciężko mi było się wyprostować. Po umyciu się byłam jak nowo narodzona.

Czwartek była nadzieja, że w końcu wyjdę ze szpitala, ale jednak nie wyszłam...

Maja była zdrowa jak rybka, ja się czułam dobrze, więc czemu nie?

Zaczęłam się powoli pakować, a tu lekarz prowadzący przychodzi i mówi że jeszcze muszę zaczekać.
Byłam już zmęczona tym szpitalem, bo w końcu dom to najlepsze miejsce do odpoczynku.

Piątek, na ten dzień czekałam bardzo długo.

O godzinie 13:00 wyszliśmy do domu, przyjechał po mnie Paweł z teściową.

Bardzo się cieszyła, jak nigdy w życiu.

Podbrzusze i plecy dalej bolały, ale już nie chodziłam zgięta w pół.
Miałam problem z podnoszeniem się i wstawaniem, ale po tygodniu kłopoty przeszły. 

 Ból pleców jeszcze długo ode mnie nie odejdzie bo do tej pory mnie bolą i raz jest lepiej, a raz mnie złapie i nie mogę chodzić.

Przez cały ten czas, który spędziłam w szpitalu rodzina odwiedzała mnie codziennie. Bardzo dużą pomoc miałam od teściowej i do tej pory mi pomaga, a także moja mama.

Teraz jestem 7 miesięcy po cesarskim cięciu nie wszystko napisałam, bo troszkę zapomniałam.

Blizna po cięciu ładnie się zrosła i śladu nie ma.

A jak było u was po cesarskim cięciu lub porodzie naturalnym?
Po jakim czasie wstaliście na nogi?

Czy po  porodzie naturalnym można od razu wstać i nic nie boli?
Chętnie poczytam wasze odpowiedzi.